Excursiedag VNO-NCW Stedendriehoek 2015

Excursiedag VNO-NCW Stedendriehoek 2015

Op vrijdag 28 augustus ben ik een dagje opgetrokken met collega ondernemers om de wereld van McDonald’s eens te ervaren van achter de schermen. We verzamelden ’s morgens bij het Postiljon Hotel in Deventer onder het genot van een kopje koffie en daar vandaan vertrokken we in de spelersbus van de Go-Ahead-Eagles richting Amersfoort. In Amersfoort zit Havi Logistics en hier wordt de hele logistieke afhandeling verzorgt van McDonald’s-vestigingen in Nederland, België en Duitsland.
We werden zeer gastvrij ontvangen en kregen een kijkje achter de schermen van de logistieke bewegingen die nodig zijn om de vestigingen van McDonald’s goed te bevoorraden. Zeer interessant en voor mij met mijn achtergrond in de logistiek een bron van herkenning en een soort gevoel van thuiskomen. We hebben door de loodsen gelopen met diepvriesproducten, koelproducten en de kooi met tabakswaren en kregen daar de bijbehorende uitleg. Al die temperatuurverschillen en de wandeling maakten dat we best trek hadden gekregen en daar was op gerekend.

We gingen weer in de bus en nu richting Apeldoorn naar één van de twee McDonald’s restaurants van Henk Koning die deze dag voor ons had geïnitieerd. Het was de eerste, en waarschijnlijk de laatste, keer dat ik bediend werd bij de Mac. Een leuke en aparte ervaring om met zo’n club volwassenen te lunchen in een omgeving waar ik zelf toch een associatie bij heb van een kinderrestaurant. De McTasty en het ijsje heb ik me prima laten smaken.

In Apeldoorn namen we afscheid van Henk Koning en reden we met de bus naar Arnhem, waar we in het Ronald McDonald Huis werden ontvangen. Tussen het vele groen in de stad Arnhem ligt daar een groot gebouw, dat wordt gebruikt voor de revalidatie van mensen die herstellen en/of oefenen om verbetering te krijgen in hun lichamelijke beperking. Helemaal bovenin dit gebouw is het Ronald McDonald Huis gevestigd. Ik moet eerlijk zeggen dat de aanblik van het grote gebouw bij mij al de nodige verbazing wekte. Ik had verwacht dat we bij een soort herenhuis zouden aankomen, maar dit leek, van de buitenkant, meer op een kantoorgebouw. Het is dat je mensen zag lopen met krukken of mensen in een rolstoel, waardoor je begreep dat het geen kantoor was.

We werden naar binnen begeleidt door een zeer vriendelijke mevrouw, manager Irma Heebing, die ons meenam naar boven. De lift kwam uit op het dak en vandaar liepen we naar de ingang van het Ronald McDonald Huis met uitzicht op de bovenkant van al het groen om ons heen. Toen we binnenkwamen stonden er nog twee zeer vriendelijk dames voor ons klaar om tekst en uitleg te geven. Nog steeds had ik het gevoel van “Waar kom ik terecht? Dit is zo anders dan ik had verwacht”.

We gingen met de hele groep naar de centrale keuken, waar we koffie dronken en een eerste uitleg kregen van het Ronald McDonald Huis. Een organisatie van vrijwilligers, waar met anderhalve betaalde kracht keihard wordt gewerkt aan het welzijn van gezinnen, waarvan één of soms zelfs meerdere kinderen moeten worden opgenomen voor behandeling in het ziekenhuis. Het Ronald McDonald Huis biedt dan de mogelijkheid aan ouders en broertjes en zusjes om dichtbij het zieke kind te kunnen zijn. Ik keek mijn ogen uit, 3 volwaardige gastenappartementen, gastenkamers, rustkamers, computerruimte, bibliotheek, speelruimte, sport- en speelzaal, enz. Ongelofelijk groot, schoon, gezellig, functioneel, … Complimenten voor het team dat dit mogelijk maakt en onderhoud. Diep respect.

Mijn enige afknapper van de dag was bij het afscheid. Als cadeautje kregen alle ondernemers een Ronald McDonald Konijntje mee. Een groep van zo’n 25 deelnemers kregen een knuffel, die € 16,95 per stuk kosten. Dat vertegenwoordigt dus een waarde van zo’n 425. Ik wilde dat niet. Tuurlijk waren die konijntjes betaald, maar na deze rondleiding en het inzicht in het goede werk wat hier door vrijwilligers en sponsors wordt gerealiseerd, vond ik het bijna ongepast om er zomaar een mee te nemen. Ik kon dat niet, dus heb ik dat konijntje wel meegenomen, maar ik heb ervoor betaald. Eigenlijk had ik een beetje gehoopt dat anderen dat ook zouden doen. Voor zo’n goed doel, zo’n kleine bijdrage, waar zoveel goeds mee wordt gedaan. Met nog drie anderen stonden we daar af te rekenen. Met plaatsvervangende schaamte ging ik de bus weer in. Jammer collega’s, jullie hebben toch iets gemist vandaag.

Terug in Deventer dronken we nog een glaasje als afscheid en als slot van een prima georganiseerde dag. Tijdens de borrel hoorde ik nog een opvallend verhaal van Cristian Lorist over de A12, de rijksweg waarop ik bijna dagelijks de nodige kilometers afleg. Hij vertelde over stickers op de lantarenpalen die langs die snelweg staan. Stickers??? Ik rij daar iedere dag, er is me nog nooit iets opgevallen. Ja, stickers, regenboogstickers, die zijn daar opgeplakt als uiting aan de “regenboogroute”, die loopt van Den Haag tot de Duitse grens. Op iedere lantarenpaal een sticker om ons bewust te maken van onze omgeving. “Mij bewust maken van mijn omgeving? Ik ben me er niet eens van bewust dat daar stickers hangen, laat staan dat ik daar bewust wordt van mijn omgeving.”
Dat hele project heeft € 120.000 gekost! “Dat meen je niet, € 120.000 voor stickers, die niet echt opvallen, laat staan dat de mensen zich ervan bewust worden van hun omgeving?”

We zijn lekker bezig in Nederland. We gooien geld over de balk voor onbeduidende stickers en alles waar we geen weet van hebben. Er verkeren mensen in nood door ziekte en oorlog. Gisteren het beeld van een peuter, verdronken in zijn vlucht naar “vrijheid”. Vorige week het kijkje achter de schermen van het Ronald McDonald Huis, waar vrijwilligers en sponsors samen zorg hebben voor de medemens. Een overheid, die niet beter weet dan geld in potjes te stoppen met als enige zorg dat die potjes worden leeggemaakt voor een doel waarvoor ze bedacht zijn. Prioriteitloos, misschien zelfs hersenloos. Met een klein beetje verstand kunnen wij wel bedenken waar het geld op zijn plaats zou zijn.

Mensen van VNO-NCW bedankt. Henk Koning heel erg bedankt. Alle mensen van het Ronald McDonald Huis ontzettend bedankt.

Bram Chaudron